ŞAHSİYET

-

  ''...Zaten başımıza gelen her şeyi hatırlıyor olsak deliririz yahu değil mi? Ama bazen de delirmemek için hatırlamak gerekiyor işte böyle. Neyse... ''

                                                                         -Agâh Beyoğlu

Hatırla...

Bir gün bu zamana kadar bastırdığınız ne varsa gerçekleştirebileceğiniz bir özgürlüğe sahip olduğunuzu düşünün. Kanser olduğunuzu ve savaşmak yerine gidip görmek istediğiniz ne varsa onu gerçekleştirebileceğinizi. Ne kadar büyük bir özgürlük. 

Ne yazık bu diziyi anlatmayacağım. Size Agâh Beyoğlu'nu tanıtacağım. Alzheimer hastalığı olan emekli adli katip memuru Agâh Bey her şeyi unutacağından dolayı büyük bir acı içindedir. Ama sonra fark eder ki zaten her şeyi unutacaktır ve yıllardır korktuğu için sakladığı bir olayı sonunda gerçekleştirme kararı alır.




Dizide sözleriyle ,son derece unuttuğumuz ya da farkında olduğumuz halde göz ardı ettiğimiz şeyleri yüzümüze pata kütü fırlatıyor. Gardınızı alıp izlemeye başlamanızı tavsiye ederim. 

    

    Ayrıca kendisi harika bir yalancıdır. Doktorundan kızına tüm herkese yalan söyleyerek bu cinayetleri işlemeye devam eder. 





      Planladığı şeyleri zaman içinde unutan Agâh, öfke krizlerine giriyor ve gittikçe kendi kendine konuşan yaşlı bir adam haline dönüşüyor.

    Farkında olmadan yarattığı akım bir kez daha internetin ne kadar tehlikeli olduğunu gösteriyor. Genç çocukların bu seri katilin yaptığı şeyleri adalet olarak görmesi ve bunun üstünden örgüt kurmaları durumun ne kadar tehlikeli olduğunu gösteriyor. Fakat Agâh tabi ki de hiçbir şeyin farkında değil. Onun tek derdi kendi intikamı ve şahsiyeti. 



Aşağıdaki kare öyle bir sahne ki Nevra ve Agâh için büyük bir dönüm noktası olan o sahneden sonra hepimizin anlayacağı üzerine insanlar yanlış gördükleri şeyi hukuktansa kendi doğrularıyla adaleti sağlama taraftarıdır. Bence yapılabilecek en iyi sonlardan biriydi. Hukukla her şeyin düzeldiğine inanırız ama adaleti arzularız. Vicdan denen  duygu yüzünden de hukuka sığınırız.  



❤

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı