Sevginin Gücü: Leon

-
   


    " Hayat hep bu kadar zor mudur, yoksa sadece çocukken mi öyledir?"

     Bir zamanlar benim de bir Leon'um vardı. Öylece ona sığınmıştım. Hayatımda önemli bir yer vermiştim, kendimden önce geliyordu. Ona hayrandım, hem zekasına hem de kalbine. Beni anlayan biri sanmıştım. Bu yüzden bu film benim için oldukça özeldir :)


     Uyuşturucu kaçakçısı olan bir ailenin kızı olan Mathilda, tetikçilik yapan Leon'la aynı binada yaşamaktadırlar. Mathilda'nın babasının kaçakçılık yaptığını fark eden Stansfield, Mathilda'nın ailesini katleder. Mathilda ise olay anında markette olduğu için yakalanmaz ve Leon sayesinde ölümden kurtulur. İşte o sahne;



    
    Leon aslında o kapıyı açarak hem büyük bir sorumluluk hem de başına tatlı bir bela almıştı. Mathilda kardeşini öldürdükleri için çok kızgındı ve intikam almak istiyordu. Leon'un tetikçi olması onun için harikaydı. Kardeşini öldüren adamları öldürmek için Leon'dan yardım istedi. Leon Mathilda'ya tetikçi olmayı öğretmeye başladı. 

    Mathilda hızlı öğreniyordu. Leon Mathilda'ya iyi davranan tek kişi olduğu için Mathilda Leon'a aşık olduğunu sanıyordu. Fakat aşık değildi sadece onu önemseyen tek kişi olduğu için ona saf bir sevgi besliyordu. Leon ise Mathilda'nın sevgisinden kaçmak istiyordu. Bu zamana kadar yalnız olan ve sevdiği kişiyi kaybeden Leon tekrar birini sevmekten korkuyordu. Mathilda hala intikam almak istiyordu ve kardeşini öldüren insanları Leon'dan öldürmesini istedi. 




  
    Leon'u dinlemeyen Mathilda kendi işini kendi halletmek için Stansfield'ı takip eder ve onu sıkıştırdığını sansa da Stansfield onu yakalar. Leon'a bıraktığı mektup sayesinde Leon Mathilda'yı kurtarır fakat Stansfield bu işin peşini bırakmaz. Kaldıkları yeri bulur ve büyük bir ekiple onları öldürmeye gelir. Başarılı oldu mu dersiniz? :)





🐭





     

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı