Unutursam Fısılda

-


    ''Ben sadece hayatımın peşinden gittim. Yine olsa yine giderdim..'' 

     Hayatınızı istediğiniz şekilde yaşayabiliyor musunuz? El alem ne der diye düşünmeden istediğinizi yapabiliyor musunuz? Aileniz ne yaparsanız yapın destekliyor mu? Eğer hepsine cevabınız 'evet' ise ne kadar şanslı olduğunuzu bilmelisiniz. Cevabınız 'hayır' mı? O zaman sizi Hatice ile tanıştırmak isterim.

    Hatice asla normal olmayı beceremeyen, kafası en karamelli olan insanlardandı. Şarkılara olan tutkusu sizi şarkı söylemeye bile itebilecek türden bir tutkuydu. Fakat ataerkil bir ailenin 2. çocuğu idi. Ne yaparsa yapsın onu tek destekleyen ablası Hanife idi. 

    Hatice'nin Tarık ile tanışması onun büyük şansıydı. Hayalleri ortaktı ve ikisi de hayallerinin peşinden gitmek istiyordu. Hatice ve Tarık liseler arası müzik yarışmasına katılmaya karar vermişlerdi. Her şey harikaydı fakat Hatice'nin babası bu olaya kızdı ve izin vermedi. Hatice ablasının şiirlerini de çalarak evden kaçmaya karar verdi ve Tarık'la İstanbul'a kaçtılar. Bunu öğrenen Hatice'nin babası hastalandı ve felç oldu. Tarık'ın arkadaşı Erhan'da yaşamaya ve şarkı kaydedebilmek için para kazanmaya başladılar. 

    İşte Hatice, Tarık ve Erhan'ın dönüm noktası olan sahne. Kaydettikleri şarkıyı Prodüktör Kemal'e bir lokantada dinletmeleriyle  tüm hayatları değişti.  

   



       Kemal yeni bir sahne adı istemesiyle Tarık, Hatice'ye Ayperi ismini koydu. Ve ilk şarkılarından sonra epey dikkat çektiler ve çok hızlı yükseldiler. Fakat herkes bu durumdan mutlu değildi. Tarık kendi istediği tarzda şarkılar yapamadığı için mutsuzdu. Biz bile şu an sadece Hatice'den bahsederek Tarık'a büyük haksızlık ediyoruz. Çünkü Hatice ablasının şiirlerini kullanırken Tarık kendi bestelerini yapan yetenekli bir adamdı. Fakat tüm şöhreti Ayperi aldı. 

     Tarık kendi şarkılarını  yapamadığı için git gide daha da öfkeleniyordu. Bir gece yine Tarık sarhoşken kavga ettiler ve Tarık öfkesini kustu. Ardından kırmızı arabasıyla evden çıktı ve geri dönemedi..


      Bu olaydan sonra Erhan'da Hatice'yi ve sanat dünyasını terk etti ve Hatice tamamıyla yalnız kaldı. Alzheimer hastalığına yakalanan Hatice  muhasebecisi tarafından dolandırıldıktan sonra evine yani ablasının yanına döndü. Ablası Hatice'ye hala kızgındı. 

    Aslında film anlattığım gibi bir sıraya sahip değil. Geçmiş ve şimdinin içinde dolaşıyorsunuz izlerken ve bu filmi daha da mükemmel kılıyor.

   İşte Hatice ve Hanife için dönüm noktası olan sahne.

                     

                           Eyy hayırcılar eğer buraya kadar okuduysanız şimdide gidin filmi izleyin!

                                                                               🌼🐭

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı