Gözden Kaçmışlık

-

      İnsan yaşadıklarıyla sürekli bir şey öğrenmeye devam ediyor. Yaşın bir önemi yok, yaşanmışlığın var. Örneğin aşkı 30 yaşına kadar aşk romanları okumuş bir insan mı daha iyi bilir yoksa yaşamış 15 yaşındaki bir çocuk mu? Rakamları büyükler sever. Bazen sığınaktır rakamlar, saygı kazanmanı sağlarlar. Oysa çok yaşamak övünülmesi gereken bir şey bile değildir. Küçük Prens geldi böyle diyince aklıma. Kendisi sevgiyi küçük bir gülden öğrendi. Kibirli fakat zararsız masum bir gül. Kibir nedir sahiden? Kibir belki de kendini koruma yöntemidir. Belki sadece sorunlu kişilerde sorunlu ve sıradan bir davranış. Belki de korkudan çıkmıştır, eksiklik korkusundan. 

    Yetemiyor insan her zaman her şeye. Dediğim gibi, insan işte. Zaaflarla yaşayan, kendini dış dünyadan koruyamayan birkaç varlık. Yetemiyorsan ve yetemeyeceksen neden üzülüyorsun ki? Yettiğin yerler varken neden yoklukların bu kadar değerli oluyor. 

   Bir arkadaşım var. Kendisi en iyi, en anlayışlı ve en güzel gözlere sahip bir insan. Fakat kendisini sanki yermekten zevk alıyor. Sanki kendisini ne kadar kötü görürse o kadar mutlu gibi. Başka insanların düşüncelerini bile daha çabuk benimserken kendi düşüncelerinde her zaman açık buluyor. Tabii ki sabit fikirli olmalısınız demiyorum, sürekli değişebilir. Normal şeyler bunlar. Fakat biraz düşüncelerine güven, belki de doğrudur dediklerin. Belki bir kalbe dokunmuştur düşüncelerin. 

   Ayrıca bir gözden kaçmışlık varsa o da değer verdiğiniz insanlara yaptığınız davranışlardır. Değersiz, sıradan insanların hatalarını görmezden gelebilirken neden en yakınlarınız bu hataları yapınca büyük bir olaya dönüyor? Değer verdiklerinizi cam gibi düşünseniz keşke, kırmaktan korksanız. Kırarsanız sizi de yaralayacağını bilseniz.. 

   Netflix'de yeni çıkan Winx dizisinde sevdiğim bir sahne vardı. (Winx'i hiç izlememiştim, dediklerine göre farklı olmuş biraz) Bazı insanları küçük görüp istediğinizi söyleyebilecek hakkınız olduğunu sanabiliyorsunuz. Fakat öyle bir şey yok. Son olarak onu bırakıp burada bitiriyorum. 


🐭

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı