Unutamıyorum Seni

-

Küçükken hep ailemden birini kaybedince hayat nasıl olur diye hep düşünürdüm. Düşündüm düşündüm ve hep düşündüm. Bende bir bağımlılık vardır. Hüzünlü olayları alırım en içime sokarım ve rol yapmaya başlarım. Yüreğimde hissederim onu canımı yakarım daha da yakarım. Yaktıkça daha da zevk alarak rol yapmaya başlarım. Küçükken de böyleydi düşündükçe daha da dallandırırdım. Hissettikçe daha da artardı. Ben 2019 yılında kabullendiğim bir ölümü yaşadım. Kendisinin soğuk bedenine dokundum. Kabullenmiştim oysaki öleceğini biliyordum. Galiba acılarımdan kaçma yöntemim buydu kabullenmiş olduğuma kendimi ikna etmem. 8 gün sonra 2 yıl önceki o acıyla tanıştım. Birinin yokluğu. Yok. Bildiğiniz yok. HİÇLİK. Çaresizlik. Ölüm kadar ağır bir hiçlik olamaz. Kabullendiğim bu olayı aslında hiçte kabul etmemişim. Canım acıyor. Ben geri istiyorum. Yaşarken önemli olmayan o olaylar, ölünce yok olunca pişmanlık içinde kıvranıyorsunuz. Ben artık ağlıyorum ilk günkünün aksine. Haberini alınca ağlayamayan ben kabul ettiğim zaman ağlayamayan ben şu anda  ağlıyorum. Yemeklerini bile değil seni özledim. Seni yıkamayı, bezini getirmeyi, dişlerinin ağzından çıkmasını, Kafası Karamelliyle kavga edince bize bağırırdın ve biz umursamazdık sende oturur ağlardın. Bir gün bana börek yaparken, bana baktın ve ''Sürmelerin ne kadar yakışmış'' demiştin bana... ben unutamıyorum seni. Yoruyor beni bu acı. Yokluğunu kabullenemedim ben hala. Örgülerini özledim gecenin bir yarısı hastanelere gitmemizi özledim. Beni seni çok özledim. Bitmiyorsun gitmiyorsun yoksun kabullenemiyorum. Kabul edemiyorum bunu. Çok yakıştı sana kefen. Beyaz bir melek oldun. Beraber büyüdük seninle ve benim annemsin sen. Tontişim benim. Köyde kahvaltılarımızı özledim. Mezarına gitmek bir anlam ifade etmiyor. Ve çok pişmanım ölümle cebelleştiğinde yanına gelmediğim için çok az gördüm seni son zamanlarında. Ne önemi vardı ki sınavlarımın. Özür dilerim beraber geçirdiğimiz 20 yılda seninle iyi vakitler geçiremediğimiz için. 20 yıl sadece kısacık. Görüşmek dileğiyle.🌼

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı