-


25 LİTRE

 

Geleceğin Sınıf Öğretmeni adayı olarak böyle  bir belgeselin bu blogta yer alması gerektiğini düşündüm.
    Gökhan Özoğlu, Natıonal Geographıc ve Finish'in sponsorluğunda hazırlanmış bu belgeselin aracılığıyla bizi bazı gerçeklerle yüzleştirmiş. Düşünsenize her gün sadece ama sadece günlük yaşamınızı sürdürebilmek için 25 Litreniz var. Tam olarak şu anda nerden baksanız bulaşık, çamaşır, duş, diş fırçalama gibi doğrudan harcadığımız suyun yanında bir de dolaylı yoldan harcadığımız suyumuz  var. Mesela kahve üretiminde harcanan su gibi. 
    Su ayak izi testimi yaptığımda tam tamına 9050 Litre günlük su harcadığım ortaya çıktı. Oysaki dünyada susuzluk yüzünden ölen hastalığa yakalanan hatta ve hatta develerin öldürüldüğü ülkeler var.
    Susuzluk insanlığın problemidir. Ne kadar insanlık umurumda olmasa da bu yemyeşil(!) dünyamızın böyle sömürülmesine göz yumamam. Çünkü öyle bir nokta gelecek ki insanlar birbirini katledecek. Ben bu konularda ne yazık ki duygusala bağlayan ya da insanları düşünen bir birey değilim. Çünkü bunu insanlığın hak ettiğini düşünüyorum. İnsan ırkının bence nüfusu düşürülmeli ve  bu kadar bencil olunmamalı.
     
    Gelecekteki çocuklarımızın daha bilinçli ve  Dünyamıza bu kadar kötü davranılmasına ciddi anlamda karşıyım. Bu  belgeseli de bu yüzden yazıyorum. Lütfen gereksiz elektrik, su, fosil yakıt KULLANMAYINIZ. Gerekirse lütfen karanlıkta oturun. Çünkü bizim konforumuz için yapılan her yeni şey doğaya biraz daha zarar veriyor. Ve ben bu doğanın bir gün yok olacağını bilerek ölmek istemiyorum. Torunlarımın torunları balinaları görsün istiyorum. Filmlerdeki gibi birbirlerini öldürüp azıcık yemek parçası ya da yer kavgası yaşasın istemiyorum. 
    Betonlaşmaya lütfen karşı durun. Olabildiğince konfor standartlarınızı lütfen düşürün. Minimalist yaşamlar tercih edin. 

     İşin komik yani bir çok insan için bu tüketici toplum alışkanlığı son bulmayacak. O elektriği açık bırakarak o odadan çıkacak. Bencil insanlık.





🌼

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı