2024*

-

     Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.

    Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygısı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir. 

    Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyorum yendim seni yalnızlık. O sessizce izliyor. Bir anne gibi bekliyor çünkü biliyor düştüğünde hıçkırıklarının arasında hangi kelimenin döküleceğini. 2024'ün bana farkındalık kattığı en önemli şey bu sanırım. Senden başka kimsen yok ki kendinle bile kanlı bıçaklı olman ayrı bir trajedi. 

    Uzaklaşıyorum son zamanlarda kendimden. Sandığımdan bambaşka bir insanmışım ben, biraz alçakmışım. Kendime ihanet etmişim fazlaca. İnsanlar bana bu kadar etki bırakacaklarını hiç düşünmezdim ama baştan inşa ettiler. Bir algıya uymak için sürekli kıvranıyorum ve anlamıyorum da bu davranışımı. Herhangi bir algıya ihtiyacım yok ve kendim olmadan kazandığım her şey kumardan gelen haram para gibi. Alavereyle aldım, şimdi ne yapacağım bu aldıklarımla. Taktığım maskeyi çıkardığımda hepsi dalavereyle gitmeyecek mi?

    Hedefler koydum 2025'e. Daha önce hiçbir hedefimi tam anlamıyla yapmadım. Tombala oynamak gibi etiketi var işte her gelen yılın. Kaçırmak istemedim. Sigarayı bırakmayı da ekledim fakat "Senin küçük bir elvedan böyle büyük bir aşkı bitirebilir mi?"

    Bazen düşünüyorum da hiçbir şeye yeteneğim yok galiba. Belki de hiç aramamış da olabilirim. Hani bir paylaşım vardı. Ben seni çok iyi bir virtüöz olarak yarattım ama sen hiç eline keman almadın. Yazı yazmaya da yeteneğim yok bence benim. Hayal gücümü o kadar dar hissediyorum  ki sıkıyor paçaları.

    Neyse diyeceğim o ki 2024 beni bambaşka bir insana dönüştürdün. Daha az düşünen, daha az konuşan, daha az gülen.. Yaşam sevincimin olmadığı zamanlarda daha eşsizdim sanki. Ama iyi ki geldin. Seninle birlikte uzun zamandan sonra ruhumun da yaş aldığını hissettim. Artık daha bir büyük hissediyorum. Sırf büyüdüğümü kendime kanıtlamak için arada topuklu ayakkabı giyiyor ve sesinden artık utanmadığımı kendime kanıtlıyorum. 

    Ve sevgili 2025. Seninle ilgili planlarım daha bitmedi, şimdiden hoş geldin.


2024 Sevdiğim Şarkılar

1. Bumerang - M lisa

2. Kufi - Duman

3. Od - Şebnem Ferah

4. Küskün Yengeç - Narda Afrika

5. Bir Kış Sabahı - Teoman


2024 Sevdiğim Şeyler

1. Sisli bir sabah uyanmak ve sisin içinde yürümek.

2. Otobüs yolculuğu

3. "Bu günlük  bu kadar." denmesi

4. Yangın merdiveni

5. Saçımı taratmak


"Sordun hep 'Neden?' diye, sence ne önemi var?" 

🐭


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı