Klasikler Serisi

-

 Küçük Prens

Dünyaca ünlü, milyonlar satan The Little Prince'in en son filmi de çıktı. Eğer kitap okumayı sevmiyorsanız filmini izleyebilirsiniz. Bana kalırsa kitabı güzel. Büyüyünce insanların o kadar derdi oluyor ki hayal dünyalarından vazgeçiyorlar, zihinlerini kapatıyorlar. Ey büyükler ne oldu o muhteşem hayal gücümüze ne oldu o dağlara, perilere, krallıklara yeni yeni evrenlere...
 
Para kazanmak uğruna köle olduğumuz şu dünyada acınası yeni zihinler kazanıyoruz. Hayal gücümüzü, olaylara bakış açımızı bize takılan at gözlükleriyle daraltıyoruz. Tam bu noktada tokat gibi gülünü bırakan ,gezegenini terk eden küçük prensimizle tanışıyoruz. 





Merhabalar küçük prens... Uzaydaki sarı atkılı çocuk..

Küçük Prens'le lise de bana bir ders vermek için Küçük Prensin 1.bölümünde yer alan şapka olayla beni alt etmeye çalışan bir arkadaşım sayesinde tanıştım. Çok bilindik bir bölümdür bu.


    ''...Şaheserimi büyüklere gösterdim ve korkup korkmadıklarını sordum. Ama onlar: ”Korkmak mı? Bir şapkadan niye korkalım ki?” dediler. Oysa çizdiğim resim bir şapkaya ait değildi. Koca bir fili sindirmekte olan bir boa yılanını çizmiştim ben....''


İlk okuduğumda bende birçok kişi gibi çok abartıldığını o kadar da önemli bir şey olmadığını düşünmüştüm ama tekrar ve tekrar okuyunca vermek istediği dersleri, hayatımızı ne kadar sıkıştırdığımızı; şu küçücük, basit dünyamızda ne kadar çok şeyi dert ettiğimizi anladım.

Gittiği gezegenlerde aslında çıkarmamız gereken o kadar güzel dersler var ki:
    Başkalarını yargılama kendini yargıla, kibirli olma, kendini fazla büyütme, çok çalışmanın sana çokta yararı yok... 

Aslında hepimizin bildiği ama hayatta bir türlü geçiremediğimiz şeyler tam olarak.





“Günaydın” dedi güllere. Onlar da: “ Günaydın” diye karşılık verdiler. Küçük prens onları izledi biraz. Hepsi de kendi çiçeğine benziyordu. Şaşkınlıkla: “Siz kimsiniz?” diye sordu. “Biz gülleriz” diye yanıtladı çiçekler. “Ah!” diye haykırdı küçük prens. Ve birdenbire içine büyük bir üzüntü çöktü. Kendi çiçeğinin evrendeki eşsiz bir tür olduğunu sanıyordu. Öyle demişti çiçek. Be işte burada, küçük bir bahçenin içinde, aynı çiçekten tam beş bin tane vardı! “Eğer burada olsaydı, bana yine sitem ederdi” diye düşündü. “Sanki ölecekmiş gibi durmadan öksürürdü. Yalanını bu şekilde ört bas etmeye çalışırdı muhakkak. Ve ben de hastabakıcılık numarası yapardım. Aksi taktirde gerçekten de ölürdü. Altta kalmaktansa ölmeyi tercih ederdi.” Sonra kendi kendine : “Eşsiz bir çiçeğim olduğu için kendimi zengin sanmıştım. Oysa o sıradan bir gülmüş sadece. Peki yanardağlarıma ne demeli? Boyları sadece dizlerime geliyor ve birisi sönmüş durumda. Tüm bunlar beni hiç de önemli bir prens yapmaz. Kendini çimenlerin üstüne bıraktı ve ağlamaya başladı küçük prens.

   Aslında nazını çektiğimiz insanların o kadar da büyütülecek kişiler olmadığını fark ettirdi bu konuşma bana. Niye beni yoran, eziyet eden kişileri çok seviyoruz ki. Kötü çocukların daha fazla sevilmesi gibi... Kimse eşsiz değildir bizim ona olan sevgimiz onu eşsiz yapmaktadır. Bunu da Küçük Prens tilkiden öğrenmiştir .



    
    Ne kadar da ağır konuşmuş :) O kahrına katlandığımız vazgeçtiğimiz kişiler aslında bizim. Kafası Karamelli ne zaman oyunda birine kızıp ona bağırsam çağırsam bana küser. Ama benim başka kızıp bağıracak kimsem yok ki. Ben ölürken o da ölmeli ölmezse pre olmamızın anlamı kalmaz ki. Diğer boş güllere döneriz.

Ve son olarak bazılarının da gitmelerine izin vermeliyiz.










Lütfen resme çok dikkatli bakın ve onu hafızanıza iyice yerleştirin. Eğer bir gün yolunuz Afrika’ya düşerse ve Sahara Çölü’nü geçerseniz, işte tam bu noktaya geldiğinizde lütfen biraz durun. Yanınıza bir çocuk gelirse, yüzü gülüyorsa, altın sarısı saçları varsa ve soru sorulduğu zaman cevap vermiyorsa, anlarsınız kim olduğunu. O zaman, n'olursunuz, beni böyle üzgün bırakmayın, yine geldiğini yazıverin bana...




🌼

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı