Hakan Günday - Az

-

         Bir insanın bu kitabı beğenmeme olasılığı olacağını düşünmüyorum. Elbet çıkacaktır fakat kabullenesim hiç yok. Muazzam bir kitap, muhteşem bir kurgu ve olay akışı. Anlayabileceğiniz ve çıkarabileceğiniz anlamlar. Beni oldukça etkiledi.

        Kitap birbirinden habersiz iki insanın 11 yaşında kesişen yaşamı ve yıllar sonra hayatın onları nasıl bir araya getirdiğinden bahsediyor. Fakat onları kader bir araya getirirken hayat onlara apayrı hayatları uygun görüyor. Buradan sonrasında açık açık konuşacağım için okumayanlar okuduktan sonra devam etsin!

        11 yaşında küçücük bir kız. Bir ev için ve bi' kaç hayvan için resmen satılıyor. Kocası tarafından tecavüze uğruyor. Yetmiyor kocası tarafından şiddet görüyor. Yetti mi? Tabii ki hayır. 5 yıl boyunca iki daire arasında hapis yaşıyor. 

        11 yaşında küçücük bir oğlan. Babası cezaevinde ve geçimini mezarlıkta mezarlara su dökerek sağlıyor. Nam-ı diğer mezarlık çocuğu. Annesi ölüyor ve kendisini yurda gönderirler diye kimseye söylemiyor. Parçalara ayırarak ayrı ayrı mezarlara gömüyor annesini. 

        Ve bu iki çocuğun hayatı bu mezarlıkta kesişiyor. Kız çamur olan elini yıkaması için çocuğa uzatıyor ve o da bu küçük kızın elini yıkıyor. İkisi de yıllar sonra birbirlerini hiç görmeden birbirlerine aşık olacaklarını bilmiyorlar ve bir gün görüştüklerinde ilk tanıştıkları yerin bulundukları mezarlığın bir köşesinde olduğunu hatırlamayacaklar. 

        Gerçekten hayat çok garip. Bir insan hayatına girmesi gerekiyorsa bir şekilde giriyor zaten. Ayrıca bu kitapta büyük bir Oğuz Atay hayranlığı olduğunu söylemek isterim. Bu kitabı okuduktan sonra Oğuz Atay'ın tüm eserlerini merak etmeye başladım. Her insanın hayran olduğu bir insan oluyor elbet. Hakan Günday'ın da sanırsam Oğuz Atay. 

        Ayrıca kitapta gerçekten fanatikliğin korkunç tarafı yalın bir şekilde işlenmiş. Fanatik bir insan en tehlikeli insanlardan gerçekten de. Ayrıca sisteme ve insanlığa doğru diyebileceğim bir çok eleştiri oluyor. Katıldığımı da söyleyebilirim. Altını çizmeyi sevseydim mutlaka bu eleştiren yerlerin altını çizerdim. Fakat onun yerinde defterimde yer vermeyi seçtim. 

        Sevdiğim başka bir yer ise anlatımı yarım kalmış hikayedir. Senin için tüm yaşamını etkileyecek kadar önemli bir konu başka bir insan için yerdeki taşlar kadar önemsizdir. Kitapta bu durum da işlenmiş ve okurken gerçekten biraz kalbim kırılmıştı. 

    ''Bu hayatta kimseye hiçbir şeyi tam olarak anlatamayacağını anladı. Biri için ölüm kalım meselesi olan, diğerinin gözünde toz kadardı.''

    ''Sen de fark ettin mi? Az dediğin, küçücük bir kelime. Sadece A ve Z. Sadece iki harf. Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi... Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır!''


🐭

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı