18*

-

         18. yaşımı sanırım 4 yıldır falan bekliyordum. Bi' 18 olsam falan :D Bilmiyorum neden bu kadar bekledim, değişen bir şey var mı? Aynı hayat fakat değişen sayı gibi biraz. Geçen yıl yazımı armağan ettiğim kimse kalmadı. Norm Ender'i çok sevmem ama şarkısında geçen bir söz beni uzun zamandır etkisi altında bırakıyor.

    ''...Herkesi yavaş yavaş tanıyorsun pastadaki mum sayısı çoğalınca...''

        Her zaman anlamlı gelmiştir ve daha da anlamlanmaya devam ediyor. Yeni yaşımla beraber hayatıma sünger çekmek istiyorum. Her şey çok kirli, bayağılaşmış geliyor. Kendime 17'ye girerken sözler vermiştim. Hiçbirini tutamadım, özür dilerim kendim. Seni yine koruyamadım. Ama ben severim özür dileyip tekrar başlamaları. Zaten aşık olduğum insanı da bundan kaybetmemiş miydim? Bana iki insan tek ruh demişti ama sanırım o işler öyle olmuyormuş. Yine aynı şarkıdan bir yer, özetleyen.. Aslında bi' kaç söz!

    ''...Sözler hep aynı, yüzler değişiyor...''

    ''...Bak, biri kollarımda uyuyup gitmem diyordu gitti. Biri can verip de ölsem bitmez diyordu bitti. Yüreğim ses etmez inanır, sözler şerefsiz oldu. Bu yolun sonu yok ne olur söz verme sen de aşkım...''

        Yeni yaş ve tekrar başlayabileceğim bir nokta. Kaybettiğim yıllara ağıttansa yoluma bakma vakti. Beni büyümek zorunda bırakan her şeye teşekkür ederim, bi' parçama etki edemeseniz de beni çok değiştirdiniz.

    🐭

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı