Ölüm: Mutlak Son

-

         Uzun zamandır ölüm hakkında düşünmüyordum. Bu benim için ilginç bir şey çünkü 2 yılımı ölümün kurtuluş olacağına inanarak geçirdim. Son 1 haftadır hastayım ve bir ara gerçekten öleceğimi düşündüm. İnsan öleceğini düşündüğünde bir anda büyük bir korkuyla yüzleşiyor. Öleceğimi düşündüğümde aklımdan ilk geçen cümle şuydu: Daha çok gencim, ölüm için de yaşam için de. 

        Sandığımızdan daha bir çaresizlik hissediyorsunuz. Çünkü her an, herhangi bir yerde Dünya'dan ödünç aldığınız son nefesi verebilirsiniz. Veda etmeye şansınız yok, önünüzde yarım kalmış hayatı tamamlamak için şans yok, yaşınız falan da umurunda değil bedeninizin. Bu kadar ani bir olay sanki hiçbir zaman bizi bulamayacakmış gibi yaşıyoruz. Günlük telaşlarımız, kalıplarca doğru yaşamlarımız, sahte ilişkilerimiz, asla gitmeyecekmiş gibi kararlılıklarımız... Bunları düşünürken, o öleceğime emin olduğum vakitte o kadar aptal hissettim ki kendimi. Hayatımı konfor alanımdan bir adım bile uzağa atmadan, gelen tüm olumsuzluklarda ölmek istediğim anlar, çevremdekilerle özellikle kendimle olan bu ateşkesi olmayan savaşlar... 

        Senin zorun ne böyle hayatla? Ne böyle seni hep böyle köşelerde yaşamaya iten düşüncelerin? Yaşamak gerçekten zor, acı şekilde hepimiz fark ediyoruz bunları. Ama ya ölüm? O sanki çok mu kolay? Ölünce bunların hiçbirinin önemi yok, öyle değil mi? O halde korkaklığa da geciktirmeye de gerek yok. Bir şeyler iste, bir şeyler yap, bir şeyler hisset ya. Sağlık sorunlarım devam ediyor ilaçlara rağmen ve içimdeki kötü his her şey ile vedalaş diyor. Eğer bir gün beklediğimden erken ölürsem yaşama aşık ama ölümle evlenen bir salak olarak hatırlayın. Mümkünse illa koyacaksanız beni o toprağın altına taşıma güzel bir şeyler yazın. Margarita'ya ne zaman güzel bir şey yaz desem ''güzel bir şey'' yazar. Daha açık bir mezar taşı sözü bulmam lazım. Bunu düşünmeliyim, o vakte kadar umarım yaşamaya devam ederiz.


🐭

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı