Kediciğe Veda

-

         Bir varmış bir yokmuş, uzak diyarlarda mutsuz ve sevgisiz bir şekilde yaşayan bir prenses yaşarmış. Her gün kalktığı güne lanet eder, hiçbir şeyden zevk almazmış. Bir gün sabah kalktığında yataktan çıkmak istememiş ve öğle vakitlerine kadar yatağında öylece boşluğa bakarak zaman geçirmiş. Duruma çare bulamayan hizmetkarlar ne yapacağını bilemediği için hemen krala gitmişler ve olayı anlatmışlar. Kral bu duruma çok sinirlenmiş çünkü prensesin bunca işi varken yatmasını şımarıklık olarak görüyormuş. Prensesin odasına girmiş ve bağırıp çağırmış, ona işe yaramaz olduğunu, şımarık olduğunu ve böyle devam ederse tahta layık olamayacağını söylemiş. 

        Prenses, ağlayarak odasından kaçmış ve ormana doğru koşmaya başlamış. O kadar yorulmuş ve nefes nefese kalmış ki en sonunda bir ağacın önüne yığılmış. Ağlamaya devam eden prenses hıçkırıklarının arasında bir mırlama sesi duymuş. Kafasını kaldırdığında ayaklarının önünde yatan bir kedicik görmüş. Prenses şaşırmış çünkü ne zaman bir kedicik görse hemen onu tırmalar ve kaçarlarmış. Ama bu kedicik tam aksine onun yanında neşeyle bakıyormuş ve yanında huzurlu olduğunu söylemeye çalışırcasına mırıldanıyormuş. O kediciği gören prenses tüm mutsuzluğunu unutuvermiş ve derinlerinde bir sevgi hissetmiş. 

        Prenses, kediciği kucağına almış ve saraya dönmüş, onu gizlice içeri sokmuş. Önce karnını doyurmuş kediciğin daha sonra tüylerini tek tek, özenle temizlemiş. Vücudunu kontrol etmiş, tüm yaralarını tedavi etmiş. Bu sırada da kedicik, prensesi dünyanın en mutlu insanı gibi hissettiriyormuş. Kedicikle tüm gün dertleşmiş, içini dökmüş. Bu muhabbetler sırasında prenses demiş ki ''Keşke ben de senin dilinden anlayabilseydim, bir hayvan olabilseydim.''. Sonra da kediciğini öpmüş ve uyumuş.

        Sabah kalktığında kendini yastığın üstünde bir fare olarak bulmuş. Sonunda kediciğiyle konuşabileceğini ve bu sarayı terk edip harika bir hayat yaşayacaklarını düşünmüş. Hemen kediciği uyandırmaya gitmiş fakat kedicik kalktığında gözlerinde bir düşmanlık görmüş. Kedicik prensesi kovalamaya başlamış, onu yakalayarak öldürmek istiyormuş. Tüm gün odada kedicikten kaçmaya çalışan prenses en sonunda gece olunca bir kuytu yer bularak orada uyumuş. 

        Sabah kalktığında tekrar insana dönen prenses rahatlamış. Kedicik, uyanan prensesi görünce hemen yanına gelmiş ve kucağına yatmış. Fakat prenses onu sevmemiş çünkü onun da diğer kediciklerden farklı olmadığını anlamış.



Sevgili kedicik,

Seni ilk gördüğümde sana yuva olmak istemiştim, seni çok sevmiştim. Yaralarını sarmak, yanında olmak istemiştim. Sana tüm içimi dökmüş, yaralarımı göstermiştim. Bana yaralarımdan sarıldın, hepsini tek tek öptün. Bana gerçekten sevildiğimi hissettirdin. Sonra birbirimizi yıpratmaya başladık, beni sevmediğini hissettim fakat ilk zamanlardaki sevginin geri döneceğini düşündüm. Sabırlı olmam gerektiğini düşündüm fakat olmadı. O kadar çok yıpranmıştım ki terk etmek istedim seni defalarca. Daha sonra fark ettim ki ilk zamanlardaki sevginin dönmesi imkansızdı çünkü sen de diğer kediler gibiydin. Çok sevilince seni tırmalayan, vücudunda bir sürü yara bırakan diğer kedicikler gibi. 


🐭

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sohbetler 8*

-
      Konuşmaya çok ihtiyacım olduğunu fark ettim ama maalesef etrafımda aynı yaralardan muzdarip insan yok. Fakat illa bunu okuyan biri (ki maalesef okunmuyor) yaşamıştır bunları. Güzel sayılabilecek bir üniversite hayatı yaşıyorum fakat anksiyete ve çok düşünme belasından kurtulamadığım için mutsuz oluyorum.      Vizelerden sonra eve gittim ve sandığımdan daha çok özlemişim ailemi, evimi, odamı, kendimi.. Ne kadar arkadaşların da olsa kendin gibi hissedemiyorsun çoğu zaman. Bir söz var tek başına olduğun halin ile yanında bir kişi bile gelse o halin arasında farklar var. Tam sözü hatırlayamadım ama bunu anlatıyordu. Sorumluluk, uyum sağlama ve güzel olan şeyleri bozma endişesi kendinin biraz daha farklı formunu ortaya koymaya itiyor insanı. Bu psikolojik olarak hem bir adaptasyon hem de savunma iç güdüsü.      Her neyse evde geçirdiğim 9 gün bana o kadar iyi hissettirdi ki. 3 günümü hastanede geçirsem de (bazı kontroller için) o bile çok gü...
Devamı

2024*

-
      Çok hoşuma giden bir nakaratın tam şarkısını açmış ve hayal kırıklığına uğramışım gibi. Şimdilerde fark ediyorum da bir çok şey benim için gerçekten hayal kırıklığı. 2024 bana kötü şeyler getirdiğini iddia etmiyorum fakat getirmesini umduğum hiçbir şeyi umduğum gibi getirmedi. Bu yıl biraz da insan olmanın acımasız taraflarıyla münasebetimin sınırları aşmasından da kaynaklı olabilir.     Sizi 2024'ün başına getireceğim. Büyük bir sınav kaygı sı. O zamanlar ait olduğum hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordum. Boşuna hazırlandığımı hissediyordum. Artı olarak üniversite korkusuyla mücadele ediyordum. Başka bir şehirde tek başına olmak oldukça zor gibiydi. Şimdi bakınca neden bu kadar korktuğumu anlasam da insan eşsiz bir varlık. Her şeye adapte olabilir.      Aslında sanırım bunların hiçbirini konuşmak istemiyorum. İnsan gerçekten bu evrende tek başına. Ailedir, arkadaştır hiçbiri bu duyguyu alıp götüremiyor. Ben bazen çok güveniyorum, işte diyoru...
Devamı

Sohbetler 9*

-
         Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum?           Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi ...
Devamı