Sohbetler 9*

        Sıkıldım. Kendimden, sorumluluklardan, okuldan... Eve gitmek istiyorum, sadece yatağımda olmak istiyorum. Hayat sanki yine beni boğuyor gibi hissediyorum. Çok stresli bir dönemdeyim. Herkes aynı dertlerle uğraşıyor ama niye sadece ben bu kadar kafama takıp kendimi kötü hissediyorum bilmiyorum. Hayat bir bana mı ağır, bir benim kollarım mı zayıf? Rahatlayamıyorum, hiçbir yere köklenemiyorum. Bir gün iyiysem niye dört gün bedelini ödüyorum. Ben neden hep kendi hayatımı bu kadar zorlaştırıyorum? 

        Sorumluluklar neden beni bu kadar strese sokuyor? Olur gider her şey, kontrol edemezsin ki bu kadar her şeyi. Biraz soluk almaya ihtiyacım var artık. Gerçekten buna ihtiyacım var. Ama ben soluk alırken bile sorumlu hissediyorum. Eskisi gibi ölüm düşüncesi de rahatlamış hissettirmiyor beni. Ailemin yanını her seferinde çok özlüyorum. Ait olduğum yer neresi bilmiyorum. Eskiden evimdeyken sanki oraya ait hissediyordum ama şimdi okuduğum şehir de çıktı başıma. İki yere de ait hissedemiyorum artık. YKS ye çalışmak gerçekten üniversitede olmaktan daha rahatmış. Geldim, gördüm işte. Bok gibi her şey. Bir de bilmiyorum ki okuduğuma değecek mi?

        Yapmak istediğim her şeyden o kadar uzağım ki. Yılbaşı zamanı ben ne kadar mutlu ve heyecanlıymışım, şimdilerde fark ediyorum. Eve gittim, döndüm ve bana kesinlikle bir şeyler oldu. Ben böyle değildim normalde. Gayet neşeli ve mutluydum. Şimdilerde bozuldu cidden. Ya diğer sene de böyle olursa şimdi? Diğer seneden daha ümitliyim tabii ki ama ben artık sanırım sadece ev rahatlığını özledim. Evimde olmak istiyorum. Kuzenim bana böyle şeyler söylerken ben hiç anlamazdım. Şimdi anlıyorum. İnsan cidden evini özlüyormuş. Neyse öyle işte.

🐭